![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUbEwADbHFV24_rUmN39xQmk3raAeDkyT_emE_D0tenX740hyphenhyphenkmPVWaC_1wl72xUCjeo0_umN-UJ6RNHA_CeQALBsvy2CLz_gAchF3Bxi3h_lPpXmT3NyKnxPe3lS6eK2Xpvz3i5lSubF9/s320/JO.jpg)
lunes, 24 de enero de 2011
domingo, 16 de enero de 2011
jueves, 13 de enero de 2011
Hoxe día 13 de Xaneiro
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglxxjuDQeMEEyZqQX1ZOP2HWAGqWrS8UUfNB29C5_hFHBkka3P7slc3ULJ9-dUltZRMrecPdSgj1AWI2PYtH0TiPq8_ML8P5qV5Oi3JaFmihiz9S5JwCm3YgifurDJf3S3zBGXIxkTCiyZ/s320/150620101111.jpg)
Ademais de desprender unha gran beleza, teu sorriso, o seu sorriso, a miña presenza, aparece todos as noites nos meus soños, achegándose o límite da realidade, sentía os seus beizos rozando os meus párpados, escoitaba a súa respiración, e a frescura do seu alento descontrolado, pausado. Consumía as miñas esperanzas, ridiculizaba o meu pensamento, e semellaba contruír unha vida paralela, a máxima loucura, a miña cabeza entraba na fase das paranoias, da vida sen vida, do meu ser sin ser. Resplandecía como a luz dun verán caruloso, estaba vivindo os meus soños, con ela, xa que era o único que me quedaba dela, a súa viva imaxe na miña cabeza, noite e día. Como o tic-tac o continuo tic-tac do reloxo do meu avó, o como os pasos dirixidos a un lugar lonxe de aquí, como ela, ela, tan bela, tan fermosa, a única muller capaz de recorrer todos os meus sentidos, agora sen vida, morta, na tumba. Eu xa non son, eu xa non son, sen ela. Ela a miña estrela. Ela o meu motivo para vivir día a día, xunto, preto dela. Cada día, cada ano, que agora se reducen no mínimo detalle, na mesma merda, no meu abandono, todo queda baleiro. Pouco a pouco se vai destruíndo.. A mín agóra, gustaríame plasmar en palabras todo que sinto. Porque son a única persoa, que ten medo, a perda do seus seres queridos? O futuro. A morte, miña morte, túa morte, nosa morte. Recordo a nosa primeira vez como se fora hoxe, ti sudando eu rindo, eu coa túa presenza. Son aquí sen ti, pero contigo na miña memoria, recordo o primeiro día que sentín os teus beizos desfacerse nos meus. Rozando os teus dedos na miña espalda, os escalofríos que pasei na noite que estabas na cama do hospital, todo estaba baleiro, eu: nun puto túnel sen fin. Estou só, nesta puta habitación vendo que as miñas pernas temblan, e vendo o meu propio abandono, tamén visiono as noxas fotografías, as noxas fermosas fotografías, corrixo, tí a única fermosa do meu mundo, o mellor, o mellor.. Eu non son sin tí, tí xa non eres.. tí ausente, tí.. Xa non me queda ninguén, pouco a pouco, se ausenta todo o que teño, todo que facía que as miñas sonrisas, foran grandes sorrisos, sorrisos perfumadas, sonrrisos con amor, amor por ela, sorrisos que se sumerxían en caricias, nas súas caricias, en caricias con bicos, soños, seus soños, meus soños, os noxos, noxas experencias.. Gustaríame ter noxa última vida, noxo último sorriso, noxa última mirada, noxo último bico rebozando nosos corpos na noxa, cama, hoxe vacía.. Sólo as miñas pastillas para poder dormir polas noites, e as túas fotos nunca caixa co teu nome en grande, intento olvidar todo o que pasamos, todo o que puiden disfrutar de tí, o meu motivo para vivir, quería decirche o ouvido: quérote, princesa. Bótote en falta.. Xa non podo máis, esta vai ser a miña última noite, esta a miña última carta, sen destino, hoxe vai non creo que ninguén me bote en falta, e en realidade non sei como facer para superar todo isto, porque os motivos para seguir, escasean. As mañas, miñas mañas, son eternas, son escuras.. Perdí todas as miñas esperanzas, perdínme. [Puntos suspensivos]
- Gala
miércoles, 12 de enero de 2011
¿Detenemos el tiempo?
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDjEuU8KmD8ZpCbXx2-j0we9Owd9bNiH26tIytqye6gCvq53cka9Itlvh37C3DICvun_U9IQhaOHTamI-yGJevtPkEZh_pY7TvZ1EOOBmkaUIyxaxnS01-3L-gyBAzkDR88KOfr1swdcRC/s400/y8TNHcN9bzyZEibZ1ZK4.0.jpg)
De pequeña frente a un calendario pregunté:"En diciembre, el 31, ¿se acabará el mundo?"
Todos se rieron, yo no sabía por qué."Algo más”, oí, “nos queda un poco más".
No me convenció y fui hasta el reloj de la pared. Si no le doy cuerda, entiendo, lograré parar el tiempo. Se lo comenté a mi hermano y, él mirándome,"¿para qué?" me dijo, "¿para qué?". Por primera vez sentía el miedo de verdad y aún entonces ya sabía que no me abandonaría. Y soñé con una multitud siguiéndome que me gritaba "El tiempo no se puede detener". Un buen día un carro se detuvo junto a mí, conducían camaleones de los que ponían canciones y con ellas decidí que iba a ser capazde disponer de toda la eternidad. Y crecí tratando en vano de desentrañar todo lo que el miedo esconde y yo me hundía en el "Blonde On Blonde" haciendo que los días me duraran mucho más, mucho más, lo juro, mucho más. Y aunque el miedo se volviera a manifestar para entonces ya sabía que no me abandonaría, y entre libros y canciones un día pensé que tal vez el tiempo se podría detener. Vamos bien, dije vamos bien, pero podemos ir aun mejor. Vamos bien, dije vamos bien, pero podemos ir aun mejor; y entonces descubrí que el miedo esconde muchos días y aún más noches que alguien más sensato que yo querría evitar. Ahora escribo mis canciones y me refugio en, unas veces, cosas puras y, otras, las drogas más duras. Sé que no es perfecto pero hoy sí puedo afirmar que queda más, que queda mucho, mucho más. Tan presente como el miedo se hizo la verdad y ahora que los tengo enfrente sé que seguirán ahí siempre.
martes, 11 de enero de 2011
Pensar en tí, o en mí.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcIfr3fhrrT27-02RJ_cghgx67Q4JIvPQNNHPXAly1jLaMxUuaHlQcFPYKPn2PR2-N1hZwS64LX1EM3bkqp5USwLUhTiJv5jRegSQSEsFBqWaebllx4QB2Bj6O4_luI4kMXJ9hB4JC5bu9/s400/bDr_2dDtdXq10m0ON4TH.0.jpg)